۸مارس: روزی برای همه زنان، به‌ویژه زنان فراموش‌شده

۸مارس: روزی برای همه زنان، به‌ویژه زنان فراموش‌شده ۸ مارس یادآور مبارزات تاریخی زنان علیه تبعیض، نابرابری و خشونت و … است. بخش بزرگی از زنان جامعه ما نه تنها از برابری محروم‌اند، بلکه تحت ستمی مضاعف قرار دارند. زنان اقشار فرودست، کارگران زن، زنان سرپرست خانوار، زنان حاشیه‌نشین، مهاجر، دارای معلولیت یا قربانیان خشونت خانگی، در چرخه‌ای از نابرابری، فقر و خشونت گرفتار شده‌اند که راه برون‌رفتی برایشان باقی نمی‌گذارد. هر روزه تضییع حقوق زنان در حوزه‌های مختلف، اعم از حقوقی و قانونی – اجتماعی – اقتصادی و شغلی – فرهنگی و خانوادگی رخ می دهد. هر کدام از این سرفصلها نشان از ستم مضاعفی است که شرایط زندگی را بر زنان سخت‌تر می سازد. عدم برابری در ارث، حق طلاق نابرابر، حضانت فرزند، شهادت نابرابر در دادگاه و سهم کمتر در سرپرستی کودک و قیمومیت در حوزه حقوقی و قانونی. اجبار در نوع پوشش زنان، خشونت خانگی و عدم حمایت کافی قانونی، ازدواج اجباری و کودک‌همسری، تبعیض در حق سفر به خارج از کشور، در حوزه‌های اجتمعای و فرهنگی تبعیض در استخدام و پذیرش در رشته‌های دانشگاهی، سقف شیشه‌ای در پیشرفت شغلی و محدودیت در برخی مشاغل ( مانند قضاوت) و پست‌های مدیریتی در حوزه اقتصادی و شغلی همه این موارد تنها بخشی از چالش‌هایی است که زنان در ایران با آن مواجه هستند. در این میان کورسوی امیدی به لایحه منع خشونت علیه زنان بود که متاسفانه در دوره‌های مختلف، دچار تغییرات اساسی گشت و در آخرین تغییرات با نام لایحه حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر سوء رفتار به مجلس رفت. متاسفانه لایحه جدید بیشتر بر جنبه حمایتی و آموزشی در بعد فرهنگی تکیه دارد و توان بازدارندگی در برابر موج گسترده خشونت علیه زنان را ندارد. زمانی که هر روز اخبار تازه‌ای از قتل‌های‌ ناموسی، اتواع خشونت‌های آشکار و نهان، آزارهای خیابانی، استثمار زنان کارگر، کودک‌همسری و … علیه زنان منتشر می‌شود، نمی‌توان از کرامت سخن گفت، بی‌آنکه اقدامات قانونی و اجرایی برای دفاع از حقوق زنان فراهم باشد. کرامت، بدون امنیت، بدون عدالت و بدون حق تعیین سرنوشت، تنها واژه‌ای برای زینت لایحه‌های بی نتیجه مکرر است. ۸ مارس فرصتی است برای مطالبه عدالت، برای فریاد زدن علیه تبعیض، برای جلوگیری از خشونت علیه زنان. زنان، بیش از آنکه به لایحه‌های خالی از محتوا و خاک خورده نیاز داشته باشند به قوانینی کارآمد با ضمانت‌های اجرایی محکم و تغییرات اساسی در ساختار تبعیض‌آمیز نیاز دارند. در این روز، صدای زنان فرودست، به‌حاشیه‌رانده‌شده و بی‌پناه را بشنویم. تا زمانی که هیچ زنی در جامعه ما احساس امنیت و برابری نکند، هیچ زنی در این سرزمین واقعاً آزاد نخواهد بود.