سکوت، خیانتی‌ست به کودکیِ فراموش شده این جهان.
برای کودکان ما کودکیم.
نه سربازیم، نه سیاستمدار.
ما پرچم نمی‌فهمیم، مرز نمی‌فهمیم،
ما فقط بوی نان تازه را می‌شناسیم،
صدای خنده مادرمان را،
گرمی دستان پدرمان را.
ما کودکیم.
در غزه،
در زیر آوار، لای خاک و خون، ما دیگر فقط دنبال غذا می‌گردیم نه دنبال اسباب باز‌ی‌هایمان
و دنیا،
به جای پناه دادن،
چشم‌هایش را بسته و لب‌هایش را دوخته.
ما کودکیم.
در افغانستان،
بعد از سال‌ها بازی با دوستان‌مان در کوچه‌های ایران،
ما را پرت کردند به جایی که وطن‌مان نام دارد اما هرگز آن را ندیده‌ایم.
ایران ما را رها کرد،
افغانستان نمی‌شناسدمان.
و ما… ما فقط می‌خواستیم به مدرسه برویم.
ما کودکیم.
در ایران،
با ترس بزرگ می‌شویم،
با صدای انفجار،
با واژه‌ی “تحریم”، با نان‌هایی که کوچک‌تر می‌شوند و آرزوهایی که دورتر می‌روند.
ما نمی‌دانیم چرا انسانها جنگ می کنند؟
ما قربانی سیاست هایی می شویم‌که هیچ نقشی در آنها نداریم.
ما کودکیم.
نه دشمنیم، نه خطر.
ما فقط گرسنه‌ایم.
فقط خسته‌ایم.
فقط دل‌مان می‌خواهد بخوابیم بدون صدای بمب،
بدون ترس از فردا.
به جای گلوله، برای ما دفتر بیاورید.
به جای زندان، برای ما خانه بسازید.
ما فقط کودکیم و کودک بودن جرم نیست.
سکوت، خیانتی‌ست به کودکیِ فراموش شده این جهان.
کودکان کار، پیش از جنگ هم در میدان مینِ ناامنی، استثمار، تبعیض و فقدان حقوق اولیه زندگی می‌کردند. جنگ، تنها وزن فاجعه را چند برابر می‌کند. در این اسلایدها با آسیب مضاعفی که کودکان کار در شرایط جنگی متحمل می‌شوند بیشتر آشنا شویم. 
نه به نسل‌کشی
امسال در حالی روز جهانی کارگر را گرامی می‌داریم که هنوز در سوگ کارگران جان‌باخته در فاجعه بندر رجایی بندرعباس هستیم. بنا بر اخبار منتشرشده، اکثر قربانیان این حادثه از کارگران زحمتکش این بندر بوده‌اند. فجایع تلخی که همواره بیشترین آسیب را به کارگران وارد می‌کند؛ چه فروریختن آوار معادن در طبس و دامغان باشد، چه حوادثی مانند پلاسکو و متروپل. کارگران ستون فقرات اقتصاد هر جامعه‌اند، اما سال‌هاست زیر بار فقر، بی‌عدالتی و فقدان حمایت‌های کافی، خمیده شده‌اند. بسیاری از آنان با حقوق اندک، قراردادهای موقت، محیط‌های ناایمن و نبود امنیت شغلی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. با این حال، در دل این رنج‌ها، گروهی هستند که حتی نام «کارگر» برایشان بزرگ است: کودکان کار. کودکانی که به‌جای مدرسه، ابزار کار به دست گرفته‌اند. نه انتخابشان بوده که کار کنند، نه رؤیایشان دست‌فروشی در خیابان‌ها یا کار در کارگاه‌های تاریک و بی‌نور. آنها برای نان‌آور بودن به دنیا نیامده‌اند، اما فقر و بی‌توجهی مسئولان، آنها را از بازی، آموزش و حتی تجربه کودکی محروم کرده است. متأسفانه قوانین حمایتی در مورد کودکان کار دچار کاستی‌های فراوانی است؛ از ابهام در تعریف سن کودکی و تناقض میان اصل ۳۰ قانون اساسی و مواد ۷۹ تا ۸۴ قانون کار گرفته تا نادیده‌گرفتن ماده ۳۲ پیمان‌نامه حقوق کودک و مقاوله‌نامه ۱۸۲ سازمان بین‌المللی کار، همه باعث پایمال‌شدن حقوق این کودکان شده‌اند. ما هر روز از کنارشان عبور می‌کنیم، بی‌آن‌که بپرسیم: چرا باید کودکی کار کند؟ چرا از آینده‌اش سهمی ندارد؟ بیاییم روز جهانی کارگر را به بهانه‌ای تبدیل کنیم برای شنیدن صدای کودکانی که هنوز خوب بلد نیستند سخن بگویند، اما دست‌هایشان پینه بسته. برایشان فریاد بزنیم، شاید روزی فرا برسد که دیگر کودکی، ناچار به بزرگ شدن در این شرایط نباشد.
ایرادات وارده به به این تفاهم‌نامه
برخلاف قوانین داخلی و تعهدات بین‌المللی است؛ 
یادداشت افخم صباغ؛ مدیرعامل موسسه توانمندسازی مهروماه
