امیدهای ما دست های ما را به هم گره زده است، نوروز مبارک

دوستان و همراهان گرامی، در حالی سال نو را آغاز می‌کنیم که یاد سالی که گذشت، سنگینی خاصی بر دل‌هایمان دارد. سالی که در آن، بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیش از همیشه سایه‌ی سنگین خود را بر زندگی مردم به ویژه اقشار فرودست، انداخت. سالی که در آن، بسیاری از خانواده ها، با سفره‌هایی خالی‌تر، فشارهای سنگین‌تری را به دوش کشیدند و بسیاری از کودکان، نه در کلاس‌های درس، که در میدان‌های کار و مبارزه برای بقا بزرگ شدند. در سالی که گذشت، بسیاری از کودکان از حق اولیه‌ی خود، یعنی آموزش، بازماندند و شمار آن‌هایی که به جای نشستن پشت نیمکت‌های مدرسه، در کارگاه‌ها، خیابان‌ها و بازارها به کار گماشته شدند، بیشتر شد. نوجوانان و جوانانی که باید در آرزوی ساختن فردایی بهتر باشند، بیش از همیشه با ناامیدی و نداشتن چشم‌اندازی روشن برای آینده مواجه‌اند. اما با وجود تمام این دشواری‌ها، ما همچنان باور داریم که تغییر ممکن است. امید به اینکه دیگر هیچ کودکی برای تامین لقمه‌ای نان، آینده‌اش را در خیابان‌ها و کارگاه‌ها جا نگذارد، امید به اینکه زنانی که در این سال‌ها بار سختی‌ها را بر دوش کشیده‌اند، شاهد روزهایی باشند که حقشان از زندگی نادیده گرفته‌نشود. سال نو را با امید به تغییر، با تعهد به ایستادگی، و با آرزوی جهانی که در آن هیچ کس فراموش نشود، آغاز می‌کنیم. باشد که امسال، سالی باشد برای دیده‌شدن، شنیده‌شدن، و قدم برداشتن به سوی آینده‌ای که در آن ، حق همه برای یک زندگی شایسته به رسمیت شناخته شود. اما این امید تنها در سایه همبستگی و عمل معنا پیدا می کند. ما درمهروماه کنار همه‌ی زنانی که در برابر نبعیض ونابرابری ایستاده‌اند، در کنار تمام کودکانی که رویاهایشان را زیر فشار فقر و ناعدالتی از دست داده‌اند، ایستاده‌ایم. باور داریم که تغییر ممکن است، اگر کنار هم باشیم، سکوت نکنیم، اگر برای ساختن جهانی انسانی تر و برابر تلاش کنیم در این آغاز سال نو، آرزوی ما نه فقط روزهایی روشن‌تر، که عزمی جمعی برای ساختن جهانی عادلانه‌تر است. سال نو مبارک، با امید و همراهی برای ساختن فردایی بهتر موسسه مهر و ماه

۸مارس: روزی برای همه زنان، به‌ویژه زنان فراموش‌شده

۸مارس: روزی برای همه زنان، به‌ویژه زنان فراموش‌شده ۸ مارس یادآور مبارزات تاریخی زنان علیه تبعیض، نابرابری و خشونت و … است. بخش بزرگی از زنان جامعه ما نه تنها از برابری محروم‌اند، بلکه تحت ستمی مضاعف قرار دارند. زنان اقشار فرودست، کارگران زن، زنان سرپرست خانوار، زنان حاشیه‌نشین، مهاجر، دارای معلولیت یا قربانیان خشونت خانگی، در چرخه‌ای از نابرابری، فقر و خشونت گرفتار شده‌اند که راه برون‌رفتی برایشان باقی نمی‌گذارد. هر روزه تضییع حقوق زنان در حوزه‌های مختلف، اعم از حقوقی و قانونی – اجتماعی – اقتصادی و شغلی – فرهنگی و خانوادگی رخ می دهد. هر کدام از این سرفصلها نشان از ستم مضاعفی است که شرایط زندگی را بر زنان سخت‌تر می سازد. عدم برابری در ارث، حق طلاق نابرابر، حضانت فرزند، شهادت نابرابر در دادگاه و سهم کمتر در سرپرستی کودک و قیمومیت در حوزه حقوقی و قانونی. اجبار در نوع پوشش زنان، خشونت خانگی و عدم حمایت کافی قانونی، ازدواج اجباری و کودک‌همسری، تبعیض در حق سفر به خارج از کشور، در حوزه‌های اجتمعای و فرهنگی تبعیض در استخدام و پذیرش در رشته‌های دانشگاهی، سقف شیشه‌ای در پیشرفت شغلی و محدودیت در برخی مشاغل ( مانند قضاوت) و پست‌های مدیریتی در حوزه اقتصادی و شغلی همه این موارد تنها بخشی از چالش‌هایی است که زنان در ایران با آن مواجه هستند. در این میان کورسوی امیدی به لایحه منع خشونت علیه زنان بود که متاسفانه در دوره‌های مختلف، دچار تغییرات اساسی گشت و در آخرین تغییرات با نام لایحه حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر سوء رفتار به مجلس رفت. متاسفانه لایحه جدید بیشتر بر جنبه حمایتی و آموزشی در بعد فرهنگی تکیه دارد و توان بازدارندگی در برابر موج گسترده خشونت علیه زنان را ندارد. زمانی که هر روز اخبار تازه‌ای از قتل‌های‌ ناموسی، اتواع خشونت‌های آشکار و نهان، آزارهای خیابانی، استثمار زنان کارگر، کودک‌همسری و … علیه زنان منتشر می‌شود، نمی‌توان از کرامت سخن گفت، بی‌آنکه اقدامات قانونی و اجرایی برای دفاع از حقوق زنان فراهم باشد. کرامت، بدون امنیت، بدون عدالت و بدون حق تعیین سرنوشت، تنها واژه‌ای برای زینت لایحه‌های بی نتیجه مکرر است. ۸ مارس فرصتی است برای مطالبه عدالت، برای فریاد زدن علیه تبعیض، برای جلوگیری از خشونت علیه زنان. زنان، بیش از آنکه به لایحه‌های خالی از محتوا و خاک خورده نیاز داشته باشند به قوانینی کارآمد با ضمانت‌های اجرایی محکم و تغییرات اساسی در ساختار تبعیض‌آمیز نیاز دارند. در این روز، صدای زنان فرودست، به‌حاشیه‌رانده‌شده و بی‌پناه را بشنویم. تا زمانی که هیچ زنی در جامعه ما احساس امنیت و برابری نکند، هیچ زنی در این سرزمین واقعاً آزاد نخواهد بود.

فرصت برابر برای تحصیل کودکان حق همه کودکان است

مردان کولبر، کودکان کولبر و حالا زنان کولبر!

به بهانه‌ی روز جهانی بهداشت و سلامت

نگاه نابرابر به دیه همچنان ادامه دارد

در روزهای پایانی سال ۱۳۹۹ یکی از اخباری که توجهات بسیاری را به خود جلب کرد، حکم تعیین دیه برای سال ۱۴۰۰ بود. در این قانون، نرخ دیه برای جنین در مراحل مختلف حیات تعیین و برای مرحله‌ای که در آن اعتقاد به دمیده شدن روح در بدن است، دیه جنین دختر نصف دیه جنین پسر معین شد. بر اساس همین قانون اگر جنین در مرحله‌ای باشد که روح در بدن دمیده شده اما جنسیت مشخص نیست، باز هم دیه آن از دیه جنین دختر بیشتر است.

 هرچند تفاوت در نرخ دیه جنین دختر و پسر موضوع تازه‌‌ای نیست اما در روزهای اخیر این قانون بازتاب بشتری در اذهان عمومی جامعه داشت؛ به‌ویژه که پس از سال‌ها تلاش فعالان اجتماعی و حوزه زنان، نرخ دیه زن و مرد در تصادف یکسان تعریف و مصوب شد مابه‌التفاوت دیه زن و مرد از محل صندوقی مخصوص این کار پرداخت شود.

هرچند قانون سال ۱۳۹۷ بنیان مسئله تفاوت دیه زن و مرد را تغییری نمی‌داد اما گامی رو به جلو بود که امید می‌رفت با توجه بیشتر به این مسئله زمینه برای رفع کامل نابرابری بین زنان و مردان در حوزه دیه از بین برود، با این وجود تکرار دوباره قانون تفاوت دیه آن هم در مرحله جنینی بازگشتی نسبت به گذشته است.

مرور مباحث صاحب‌نظران و حقوقدانان نشان می‌دهد تعیین دیه زن به صورت نصف دیه مرد بر اساس مباحث فقهی است و دلیل آن نیز مسئولیت اقتصادی مردان در خانواده است. با همین استدلال و با توجه به تغییر نقش زنان و مردان در طول زمان در جامعه و مشارکت بیشتر زنان در امور اقتصادی شرایطی ایجاد شد که امکان تجدید نظر در این قانون و اتکا به احکام ثانویه فراهم آید. در همین راستا نیز برخی فقها با استناد به همین تغییر شرایط حکم به برابری دیه و ارث زنان و مردان داده‌اند. بر این اساس در حال حاضر حتی از منظر فقهی نیز حکم یکسانی برای دیه زنان وجود ندارد و فقها آرای متفاوتی در این زمینه داشته‌اند. با توجه به این مسئله و تغییر وضعیت و واقعیت‌های جامعه، به نظر می‌رسد زمان آن رسیده که این موضوع به صورت شفاف مورد بررسی دوباره قرار بگیرد و به دغدغه‌های جامعه در این خصوص پاسخ داده شود.

فراموش نکنیم نیاز یک جامعه سالم، توجه به برابری همه‌انسان‌ها فارغ از جنسیت، نژاد، طبقه و دین است.