سی‌و‌یکم شهریور روزِ جهانیِ «صُلح» است. صلحی که فاهمه‌ای از رفتارهایِ خشونت‌پرهیز، شفقت‌ورزی، همدلی، عدالت، برابری و نمادی برای پايان دادن به جنگ‌هاست.
اما در جهانی که کودکان به مثابه قربانی قدرت‌ها، از دسترسی به امنیت، آموزش، رفاه اقتصادی، هوای پاک، غذای سالم و … محروم مانده‌اند، پرورش فرهنگ «صلح» جایگزین تفرقه‌افکنی، نابرابری و تبعیض، تنها میراثی است که می‌توان برای کودکانمان بر جای گذاشت. چرا که ذات کودکان آمیخته با دوستی و همدلی با «دیگری» است.
زیست بشر‌دوستانه آموختنی است و به تجربه و تمرین رفتارهای صلح‌آمیز نیازمند است. اما چگونه به کودکان تمرین صلح را بیاموزیم؟
صلح می‌تواند همان تفکر انتقادی باشد؛ ما با نقد یک آسیب، نابرابری، دیگری‌ستیزی و رفتار غیر انسانی در جامعه راهی به سوی یک زیست صلح‌آمیز برای کودکان باز خواهیم کرد.
صلح می‌تواند تجربه «پذیرفتن» تفاوت، تنوع نژادی، جنسی، جنسیتی، قومیتی، مذهبی که تمرینی برای پايان دادن به رفتارهای تبعیض‌آمیز است باشد.
در این روز باید یادآور شد که صلح نماد اراده‌ای برای برقراری آرامش، امنیت و دسترسی همگانی به امکانات برای یک زیست انسانی در جهان است.
این روز را به امید برقراری صلح جهانی بویژه برای کودکان گرامی می‌داریم.
