بایگانی ماه: مهر, ۱۴۰۴

آموزش، یکی از بنیادی‌ترین حقوق کودکان و مهم‌ترین ابزار توانمندسازی آن‌هاست. اما در عین حال، سازوکاری‌ست که می‌تواند نابرابری‌های اجتماعی را بازتولید کند یا آن‌ها را در هم بشکند.

مدرسه جایی‌ست که کودکان، نه‌تنها خواندن و نوشتن، بلکه احساس ارزشمندی، اعتمادبه‌نفس و جایگاه خود را در جامعه تجربه می‌کنند. وقتی کیفیت آموزش به طبقه‌ی اقتصادی، محل زندگی یا تابعیت کودک وابسته است، آموزش دیگر ابزار برابری نیست، بلکه خود به عامل تبعیض تبدیل می‌شود.

در ایران امروز، آموزش طبقاتی، محرومیت کودکان مهاجر از تحصیل، و بی‌توجهی به نقش دولت در تأمین آموزش رایگان و باکیفیت، سه نشانه‌ی روشن از بحرانی ساختاری در عدالت آموزشی‌اند.

به همین دلیل، در هفته‌ی ملی کودک، انجمن‌های فعال در حوزه‌ی کودک در نشستی با عنوان«آموزش برای همه کودکان: عدالت، موانع و چشم‌انداز» به بررسی ابعاد این مسئله خواهند پرداخت.

این نشست در سه محور برگزار می‌شود:

۱. عدالت آموزشی و آموزش طبقاتی؛ سخنران: محمد دارکش

۲. آموزش دولتی و نقش دولت در آموزش کودکان؛ سخنران: فاطمه مقدسی

۳. پنل اشتراکی؛ گفت‌وگو با چهار معلمی که سال‌ها برای آموزش کودکان کوشیده‌اند.

نام زنان مدام در اخبار حوادث تکرار می‌شود؛ یکی برای به دنیا آوردن فرزند دختر کشته می‌شود، دیگری برای ارتباط با مادر طلاق‌گرفته‌اش. دختری در تاکسی اینترنتی با ضربات چاقو جان می‌دهد و زنی کنار سفره ناهار سر بریده می‌شود… آنان بی‌پناه‌اند، در همه مختصات جامعه. فهرست قربانیان هر روز بلندتر می‌شود و حافظه جمعی دیگر توان هضم این حجم از مرگ را ندارد. زنانی که روزگاری همسر، مادر یا دختر بودند، حالا به نام‌هایی در ستون حوادث تقلیل یافته‌اند؛ بی‌صدا، بی‌دفاع، بی‌پناه.
این قتل‌ها تصادفی نیستند؛ فاجعه‌ای‌اند ساختاری، ریشه‌دار و مزمن، زاده‌ی قوانینی که تبعیض را مشروعیت می‌بخشند و نظام قضایی‌ای که مجرمان را در پناه ماده‌ها و تبصره‌ها رها می‌کند. در کمتر از سه ماه نخست سال ۱۴۰۴، دست‌کم چهل زن به بهانه‌های «ناموسی» جان باخته‌اند؛ و در سال گذشته، بیش از ۱۳۰ زن و دختر قربانی خشونت خانگی یا قتل‌های خانوادگی شدند. این ارقام، صرفاً عدد نیستند؛ نشانه شکست نظامی‌اند که از عدالت تهی شده و خشونت را در دل جامعه نهادینه کرده است.
ادامه‌ی این وضعیت، فقط جان زنان را نمی‌گیرد؛ بنیان خانواده‌ها را فرو می‌پاشد. کودکانی که شاهد قتل مادران‌شان‌اند، با کابوس‌های مزمن و زخم‌های روانیِ مادام‌العمر بزرگ می‌شوند. مردانی که در فرهنگی خشونت‌پرور رشد می‌کنند، خود به بازتولید همان چرخه بدل می‌شوند. جامعه‌ای که به مرگ زنانش عادت کند، دیر یا زود به مرگ انسانیت خو می‌گیرد. قتل‌های ناموسی نه فقط جنایت علیه زنان، که هشداری‌اند برای آینده‌ی اجتماعی که در آن ترس، شرم و سکوت جای عشق، عدالت و امنیت را گرفته است.

در روزهای شهریور، همراه کودکانی بودیم که هر لحظه‌شان با بازی، یادگیری و کشف دنیا رنگ گرفت. آن‌ها در فضایی امن توانستند آزادانه تجربه کنند، بخندند و معنای بودن کنار یکدیگر را لمس کنند.

در کنار زنانی بودیم که با اراده و امید، مسیر آموزش را رها نکردند و با گام‌های استوار برای فردایی بهتر تلاش کردند.

این گزارش تصویری، بازتابی است از لحظه‌های ساده اما پرارزش؛ لبخندهایی که دل را روشن می‌کنند، دستانی که به هم پیوسته‌اند و امیدی که همچنان در پایان تابستان زنده و جاری است.

آموزش پیش‌دبستانی، آغاز راه رشد و یادگیری کودکان است. اما امروز هزاران کودک ۶ ساله در ایران به‌دلیل هزینه‌های سنگین از این حق محروم‌اند. نابرابری از همین‌جا شروع می‌شود؛ از نخستین قدمی که کودک باید به کلاس بردارد.
ما، جمعی از نهادهای مدنی و فعالان حوزه کودک، پویش ملی «حق آموزش برابر برای همه کودکان ۶ ساله» را آغاز کرده‌ایم تا مطالبه کنیم:

آموزش پیش‌دبستانی برای همه رایگان و اجباری شود.
با امضای این کارزار، به ما بپیوندید و کمک کنید صدایمان بلندتر شود:

https://www.karzar.net/255639

صلح را تمرین کنیم، نه فقط آرزو

وقتی کودکان در امنیت، احترام و برابری بزرگ می‌شوند، بذر صلح در جهان کاشته می‌شود.

حقوق کودک — از آموزش و بهداشت تا شنیده‌شدن صدای‌شان — پایه‌های دنیایی آرام و پایدار است.

بیایید از خودمان شروع کنیم: با کلامی مهربان با کودکان، گوش‌دادن واقعی و رفتار مهربان، فضای زندگی کودکان را امن‌تر و انسانی‌تر کنیم.