هفتم آوریل روز جهانی بهداشت و سلامت است. این روز را در حالی گرامی میداریم که بیش از یک سال از آغاز همه‌گیری کرونا می‌گذرد؛ ویروسی که در ابتدا کمتر کسی پیامدهایی چنین وسیع و طولانی‌مدت را برای آن تصور می‌کرد. این همه‌گیری بیش از گذشته کاستی‌های نظام سلامت و بهداشت را در سطح ملی و بین‌المللی نشان داد. نابرابری بین کشورهای مختلف در امکان خرید واکسن، اولویت مسائل مالی بر جان انسان‌ها و غلبه نگاه سیاسی بر تصمیم‌گیری‌های تخصصی از جمله معضلاتی بود که نظام بهداشت و سلامت در سطح بین‌المللی با آن دست به گریبان شد. در سطح ملی نیز دیدیم که چطور کمبود نیروی انسانی برای مقابله با این بیماری، رمق را از کادر درمان ربود؛ دیدیم که چطور سرمایه‌های عظیم انباشته شده در بخش خصوصی درمان، نتوانست در راستای منافع عمومی حرکت کند؛ دیدیم در حالی که ادعا می‌شد کرونا ویروسی است که طبقه اقتصادی نمی‌شناسد، چطور توان مالی افراد می‌تواند مرگ و زندگی آنها را در مواجهه با ویروس رقم بزند؛ دیدیم که چطور مافیای حاکم در فضای دارو و درمان، با تبلیغات خاص روی برخی داروها قیمت‌ها را به چندین برابر رساند و سودهای کلان کسب کرد؛ و دیدیم که چطور از دست دادن شغل، مشکلات اقتصادی را برای فقرا دوچندان کرد و باعث شد بسیاری برای در نماندن از نان شب چاره‌ای جز کار کردن در شرایط بسیار پرخطر نداشته باشند. این همه‌گیری هشداری بود برای نظام سلامت و در سطح کلان نظام اقتصادی کشور که اگر سرمایه اولویت اصلی سیاستگذاری باشد جان انسان‌ها بی‌مقدار خواهد شد.
