روز جهانی صلح
در حالی به روز جهانی صلح میرسیم که جنگ و خشونت، تروریسم سایه خود را بر پهنه عظیمی از جهان گسترانده است. استبداد و خودکامگی بسیاری از دولت ها، نقض مکرر و مستمر حقوق بشر،تحریم های دارویی، بهداشتی و غذایی علیه بسیاری کشورها، هر چند همه بر خلاف منشور سازمان ملل متحد و تعهدهای بین المللی دولت ها است. اما روز به روز چهره زشت و خشونت بار خود را عریان تر میکند.
فقر و مهاجرت، بی خانمانی و آوارگی بلای جان میلیونها انسان بیگناه شده است. کودکان و زنان و معلولین و افراد غیرنظامی بیشترین قربانیان این خشونت می باشند. درد آوارگان سوری و افغانستانی و… هنوز التیامی نیافته است که کودکان یمنی نیز به آنها اضافه می شوند.
امروزه همبستگی جهانی یک ضرورت است و ما نمیتوانیم نسبت به مسائل و رنج مهاجرین بی تفاوت باشیم. مهاجرین بسیاری نیز به کشور ما پناه آورده اند. حمایت و کمک به برگشتن آنها به زندگی از وظایف انسانی ما است. کودکان بسیاری را در خیابانها و کارگاههای کوچک مشغول به کار میبینیم که اکثریت آنها همین مهاجرین آواره جنگ و فقر حاکم بر خانه و کاشانه شان هستند. پدیده شوم کودکان زباله گرد نشان از بی عدالتی و خشونت جامعه نسبت به این کودکان مهاجر است.
به گفته باروخاسپینوزا، صلح به معنی نبود جنگ نیست بلکه فضیلتی است که از نیروی جان مایه میگیرد و همان طور که آزادی به معنای زندانی نبودن نیست صلح هم به معنی نبود جنگ نیست.
صلح باید از ذهن انسانها سرچشمه بگیرد.
احترام گذاشتن به حقوق مردم، پذیرفتن تفاوت ها و تنوع ها، احترام به مردم سرزمین های دیگر، حفظ محیط زیست، میراث فرهنگی، احترام به اقوام، ادیان، ملل، فرهنگ های مختلف زمینه ساز فرهنگ صلح است.
کشورهای بزرگ و کوچکی هستند که با مردم دنیا در تفاهم و همزیستی به سر می برند و کودکان خود را برای زندگی مسالمت آمیز تربیت میکنند و به این باور رسیده اند که تداوم هر جامعه فقط به واسطه فرهنگ صلح شکل میگیرد.
اگر نظام های آموزشی و سیاست های فرهنگی برای نسل جوان مبتنی بر صلح، عدالت و شادی باشد. میتوان امیدوار به نهادینه شدن فرهنگ صلح در ذهن ها بود.
کودکانی که از کودکی ارزشهای صلح را آموخته اند قطعا توان بیشتری برای زندگی مسالمت آمیز همراه با صلح و دوستی و مفاهیم زندگی را خواهند داشت.
برای تحقق رویای جامعه بشری “جهانی عاری از جنگ و خشونت” با فراگیر کردن “فرهنگ صلح” تلاش کنیم.
روز جهانی مبارزه با کار کودک
حق کودکی را از کودکان سرزمینمان نگیریم
بر اساس پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک، هر فعالیتی که ممکن است کودک را در معرض استثمار اقتصادی قرار بدهد و برای او زیان‌بار باشد و به تحصیل کودک خللی وارد کند یا به سلامتی، رشد جسمانی، ذهنی، اخلاقی یا اجتماعی او آسیب برساند کار کودک محسوب می‌شود.
همه کودکان حق دارند در محیطی امن رشد کنند و از حقوق اولیه مانند آموزش رایگان، تغذیه مناسب، سلامت، بهداشت، درمان و داشتن شناسنامه، بهره‌مند باشند. توجه به نیازهای عاطفی و روانی کودک، نگاه یکسان و بدون تبعیض، فارغ از جنسیت و ملیت و قومیت، حق همه کودکان است.
در این میان ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که نقش بسزایی در افزایش فقر و حاشیه‌نشینی دارند بر وضعیت زندگی کودکان اثر مستقیم می‌گذارند. واقعیت این است زمانی که زمینه‌های ساختاری پدیدآمدن یا گسترش معضل کودکان کار را بررسی می‌کنیم به عدم تعادل ساختاری بین درآمدها و مخارج خانوارها به‌ویژه دهک‌های فقیرتر جامعه میرسیم. یکی از پیامدهای این عدم تعادل، عرضه کار کودک به بازار است.
افزایش آسیب‌های اجتماعی در کشور مانند فقر، بی‌سوادی و کم‌سوادی، بیکاری، اعتیاد، خشونت، مهاجرت، حاشیه‌نشینی، تبعیض جنسیتی و نبود امکان تحصیل همه کودکان، بستری است برای پیدایش کودکان کار، خریدوفروش کودکان، ازدواج زودهنگام و بزهکاری کودکان. آوارگی و بی‌خانمانی نیز هدیه مهاجرت اجباری برای کودکان است.
باید توجه داشت کودکان کار چه در اشکال کار نهان و چه آشکار، در معرض بیشترین سوءاستفاده و آزار قرار می‌گیرند؛ اما چرا باوجود تمام این مشکلات لغو کار کودک تبدیل به مطالبه اجتماعی شهروندان نمی‌شود و چرا هنوز کودکان بسیاری در مشاغل پنهان با صدها آسیب دست به گریبان‌اند؟
جمهوری اسلامی ایران با پیوستن به کنوانسیون حقوق کودک در سال 73 و همچنین پذیرش مقاوله نامه 182 سازمان جهانی کار در سال 80، ملزم به تأمین حقوق کودکان بوده و می‌بایستی با اتخاذ تدابیر فوری و مؤثر در جهت محو بدترین اشکال کار کودک اقدام نماید.
تغییر و بازنگری در سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی دولتی، تأمین درآمد و ایجاد کار و شرایط ایمن برای اشتغال والدین این کودکان، مبارزه با فقر و نابرابری، اقدامات حقوقی، بازنگری در قوانین و مقابله قانونی با کار کودکان، تصویب لایحه حمایت از حقوق کودک و نوجوان، ضرورت ارتقاء مسئولیت اجتماعی نسبت به کار کودک، مقابله با پذیرش و بهنجار سازی کار کودک، تقویت جامعه مدنی، جلب مشارکت مردم، بسیج عمومی مردم و حمایت از فعالیت سمن‌های فعال در این حوزه از راهکارهای مؤثر برای حذف کار کودک است.
ملزم کردن شرکت‌ها و کارفرمایان برای عدم استفاده از نیروی کار کودکان و افزایش سیاست‌های حمایتی و رفاهی نیر از وظایف دولت در این حوزه است.
توجه داشته باشیم کودکان به هیچ تریبون و ابزاری برای پیگیری مطالبات خود دسترسی ندارند و این جامعه است که باید در این زمینه حساسیت داشته باشد و این دولت است که باید مسئولیت‌های خویش را در این زمینه به عهده بگیرد. موسسه مهر و ماه روز جهانی لغو کار کودک را فرصتی می‌داند تا بار دیگر مسئولیت نهادهای دولتی را در راستای لغو کار کودک یادآور شده و خواستار تغییر اساسی در ایجاد و بهبود قوانین متضمن حمایت از کودکان باشد. مهر و ماه بر این باور است که با مشارکت مردمی میتوان مؤثرتر در جهت احقاق حقوق کودکان مطالبه‌گری کرد.
