به نام خداوند جان و خرد
بیش از یک قرن از برگزاری مراسم گرامیداشت اعتصاب اتحادیه جهانی زنان کارگر صنایع پوشاک و جان باختن ۱۲۸ کارگر زن در شیکاگو می گذرد و هشتم مارس هر سال مهم ترین رخداد بین المللی برای بازخوانی مساله بنیادین و مهم حقوق زنان است که توسط سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شده است. حقیقت تلخ آن است که در همین بازه زمانی بسیاری از جنبش های آزادی خواهانه همچون جنبش مبارزه با برده داری، آزادی سیاهان، مشروطه خواهی و جنبش های ملی گرایانه و مبارزه با استعمار در اقصی نقاط جهان شاهد موفقیت را در آغوش کشیده اند اما همچنان زنان با مشکلات ناشی از انواع شیوه های تبعیض آمیز در حوزه های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و آموزشی در اقصی نقاط جهان دست و پنجه نرم می کنند.
اگرچه شدت بهره مندی زنان از حقوق بنیادین خود در کشورهای مختلف تفاوت چشمگیری دارد و در معدود کشورهای غربی می توان از برابری کامل حقوق زن و مرد سخن به میان آورد ولی مساله در کشورهای جهان سوم و به ویژه خاورمیانه همچنان با حالت ایده آل فاصله ای معنادار دارد. در چنین فضایی پاسداشت هشتم مارس نیکو بهانه ای برای جلب توجه افکار عمومی اعم از زنان و مردان به مساله حقوق زنان و اهمیت آن در ساخت جامعه ای سالم و آباد است.
انحصار مساله حقوق زنان به موضوعی جنسیتی که صرفا دغدغه بانوان محسوب می شود ظلم بزرگی به آرمان های زنان و مردان نیک نهادی است که در طی قرن اخیر برای تحقق آن مبارزه کرده و باارزش ترین سرمایه زندگی خود، جان خویش را نثار کرده اند. برابری حقوق زنان و مردان و رفع انواع اشکال تبعیض در کلیه شئون جامعه از مهم ترین مصادیق حقوق بشر محسوب می شود و به همان اندازه که مخاطب آن جامعه بانوان هستند به مردان و نهاد خانواده به عنوان مهمترین رکن هر اجتماع تعلق دارد. تبیین و بسترسازی برای حمایت از برابری حقوق زنان و مردان در عرصه های مختلف نه تنها امری بدیهی برای نیمی از شهروندان جامعه انسانی محسوب می شود بلکه به طور مستقیم بر سلامت نهاد خانواده، تربیت نسل آینده ساز و رشد و توسعه اقتصادی و بالندگی فرهنگی و هنری جوامع تاثیرگذار است. مگر می توان از تبعیض در اموری چون حقوق و دستمزد، مالکیت، اشتغال به کار، طلاق، دیه ،ارث ،آموزش، تعدد زوجین، حضانت فرزندان، مسافرت خارج از کشور، آزادی انتخاب پوشش، حضور در اماکن ورزشی و امثالهم سخن گفت و آثار و عوارض ناشی از اعمال این تفاوت های ناروا را تنها محدود به زنان دانست؟
در آستانه فرارسیدن روز جهانی حقوق زنان باید برای بازخوانی این مساله مهم و درخواست از نهادهای مسئول برای اولویت دهی به آن در سیاستگزاری های کلان و وضع قوانین و ایجاد ضمانت اجرایی برای تحقق آن همصدا شد. به طور خاص باید از تشکل های غیردولتی، رسانه های گروهی، احزاب، فعالان اجتماعی خواست تا مسوولان در قوای سه گانه را برای پرهیز ازبرخورد تشریفاتی با مصادیق هولناک تضییع حقوق و برابری زنان در جامعه و پیگیری تصویب قوانینی همچون لایحه منع خشونت علیه زنان در مجلس شورای اسلامی و تدوین آیین نامه های اجرایی قوانین وضع شده در دولت و قوه قضائیه تحت فشار قرار دهند. بازنگری جدی در قوانین مدنی و تلاش برای رفع اشکال تبعیض در مواد آن از طریق جلب مشارکت و حمایت نهادهای نواندیش دانشگاهی، حساس سازی افکار عمومی و برخورد قاطع و حداکثری دستگاه قضایی با رفتارهای تحدید کننده آزادی های زنان، بسترسازی برای حمایت از مشارکت زنان در امور سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و پرهیز از اعمال هرنوع تفسیر محدود کننده این امر توسط نهادهای مسئول از دیگر اقدامات مورد انتظار و ضروری در این زمینه محسوب می شود.
موسسه مهر و ماه علاوه بر تاکید دوباره بر اهمیت موارد فوق الذکر، بر توجه خاص حکومت به شرایط زنان سرپرست خانوار، زنان دارای همسران معتاد و بدسرپرست، زنان اتباع خارجی مقیم ایران به ویژه زنان افغانستانی و ایجاد زیرساخت های لازم برای تامین نیازهای بهداشتی، آموزشی و معیشتی آنان به ویژه در وضعیت ناگوار ناشی از شیوع ویروس کرونا اصرار می نماید. باشد که در سال هایی نه چندان دور هشتم مارس بهانه ای برای شادباش تحقق برابری حقوق زنان و مردان در سراسر گیتی و ایران زمین عزیز ما باشد.
